ODA

Bir takım elbiseyi gözüme kestirdim. Uykusuzdum, sersem bir zamanın ortasında yalpalayarak sağıma soluma bakınıyordum. Gastrit bana güç veriyordu. Durumdan haberdardı fakat onu temsil eden kişi ben olduğum için birşey diyemeden işine devam ediyordu. Üstü kapalı anlamsızlıklardan sıkılmıştım. Şimdi olmaz diyerek sonraya attığım tüm seviyesiz ilişkiler , beynimin koridorları içerisinde hakim karşısına çıkacak tüm saçmalıklar.. Hepsi ötelenmişti. Kazağımın üzerinde hafif bir leke vardı. Hakim karşısında ifade verirken bu leke pek bir anlamsız geldi. Tam odaklanmaya hazırken kaçıp duruyordum kendimden. Yoksa banane kazağın lekesiymiş, takım elbiseymiş, ayakkabıymış.. Biraz daha oyalarsam kendimi zihnim hakim karşısından kurtulacaktı. Derken gastrit beni fena köşeye sıkıştırdı. İşte tam burada sersemleyen zaman geri geldi. Biraz daha dayanırsam , gözlerimi açmazsam uykuya devam edebilirdim. Uyanıp ilaç içmem gerekiyordu. Ki ağrı biraz olsun azalsın. Sonra biraz düşündüm. Gastrit ve onun ağrısı hiçte fena değildi. Bazı ağrılar öyle bir alışkanlık yapıyor ki gittiklerinde arkalarında hüzünlü bir yalnızlık bırakıyorlar. Öf ! Saçmalık ! Neler söylüyorum gene. Henüz kendime gelememiştim. Uyku sersemliğimin tadını çıkarırken Lui'yi gördüm. Miyav dedi. Neyav dedim. Miyavmiyavmiyav . Neyavneyavneyav... O mamasını sakladığım yere doğru ilerlerken ben mama kabına doğru ilerliyordum. Dolu bu lan kandırma beni dedim. Hiçbirşey yapmama adına saçmalıyordum. Fakat sorun hiçliğin ne olduğuyla alakalıydı. Hiçlik neydi nerede kaldı..Yoksa gene mi depresyon.. Yooo öyle dememeli. Depresyon bir yılanın derisini değiştirmesine benzer. Sana kendini daha güçlü hissettir. Değişim sonsası muhteşem bir enerji ve huzur.Düşününce huzurlu olduğum yada bunu hissettiğim ender zamanlardır depresyon sonraları. Kendini o kadar gaza getirirsin ki . Yine yeniden başlarsın herşeye. Hatta bazen o huzur anını yakalamak için kendimi melankolik triplerde bulurum. .Bunun için kendimi çok fazla zorlarım ta ki sonunda "olmayacak depresyona giremeyeceğim" düşüncesi ağır basana kadar.Ne kadar tezat olsa da bana huzur veren tek katılımcılı bir etkinliktir depresyon.Bir nevi format. Duyusal ve düşünsel bir program tüm zihnini tarar virüsleri yok eder. Geriye sadece sen kalırsın. Öz. Yalın. Doğal.

                                           Not: Depresyonda değilim, girmeye çalışıyorum.Evrene mesaj.